İsmail Abi'ye

"...

her yere yetişilir

hiç bir şeye geç kalınmaz

çocuğum beni bağışla

ismail abi sen de bağışla...

boynu bükük duruyorsam eğer

içimden böyle geldiği için değil

ama hiç değil

ah güzel ismail abim benim 

insan yaşadığı yere benzer

o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer

suyunda yüzen balığa

toprağını iten çiceğe

dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine

konya'nın beyaz

antep'in kırmızı düzlüğüne benzer 

göğüne benzer ki gözyaşları mavidir

denizine benzer ki dalgalıdır bakışları

evlerine, sokaklarına, köşebaşlarına

öylesine benzer ki

ve avlularına

(bir kuyu halkasıyla sıkıştırılmıştır kalbi)

ve sözlerine

(yani bir cep aynası alım-satımına belki)

ve bir gün birinin bir adres sormasına benzer

sorarken sorarken üzünçlü bir ev görüntüsüne

camcının cam kesmesine, dülgerin rende tutmasına

öyle bir cigara yakımına, birinin gazoz açmasına 

minibüslerine, gecekondularına

hasretine, yalanına benzer

anısı işsizliktir

acısı bilincidir

bıçağı gözyaşlarıdır kurumakta olan

gülemiyorsun ya, gülmek

bir halk gülüyorsa gülmektir

ne kadar benziyoruz Türkiye'ye ismail abi... 

bir güzel kadeh tutuşun vardı eskiden

dirseğin iskemleye dayalı

-- bir vakitler gökyüzüne dayalı, derdim ben --

cigara paketinde yazılar resimler

resimler: cezaevleri

resimler: özlem

resimler: eskiden beri 

ve bir kaşın yukarı kalkık

sevmen acele

dostluğun çabuk

bakıyorum da şimdi

o kadeh bir küfür gibi duruyor elinde...

ve zaman dediğimiz nedir ki ismail abi

biz eskiden seninle

istasyonları dolaşırdık bir bir 

o zamanlar malatya kokardı istasyonlar

nazilli kokardı

ve yağmurdan ıslandıkça edirne postası

kil gibi ince istanbul yağmurunun altında

esmer bir kadın sevmiş gibi olurdun sen

kadının ütülü patiskalardan bir teni 

upuzun boynu

kirpikleri

ve sana ismail abi

uzaktan uzaktan domates peynir keserdi sanki

sofranı kurardı

elini bir suya koyar gibi kalbinden akana koyardı

cezaevlerine düşsen cigaranı getirirdi

çocuklar doğururdu 

ve o çocukların dünyayı düzeltecek ellerini işlerdi bir dantel gibi

o çocuklar büyüyecek

o çocuklar büyüyecek

o çocuklar...

bilmezlikten gelme ismail abi

umudu dürt

umutsuzluğu yatıştır

diyeceğim şu ki 

yok olan bir şeylere benzerdi o zaman trenler

oysa o kadar kullanışlı ki şimdi

hayalsiz yaşıyoruz nerdeyse

çocuklar, kadınlar, erkekler

trenler tıklım tıklım

trenler cepheye giden trenler gibi

işçiler 

almanya yolcusu işçiler

kadınlar

kimi yolcu, kimi gurbet bekçisi

ellerinde bavullar, fileler

kolonyalar, su şişeleri, paketler

onlar ki, hepsi

bir tutsak ağaç gibi yanlış yerlere büyüyenler

ah güzel ismail abim benim 

gördün mü bak!

dağılmış pazar yerlerine benziyor şimdi istasyonlar

ve dağılmış pazar yerlerine memleket

gelmiyor içimden hüzünlenmek bile

gelse de

öyle sürekli değil

bir caz müziği gibi gelip geçiyor hüzün 

o kadar çabuk

o kadar kısa

işte o kadar...

ismail abi, güzelim, bir mendil niye kanar?

diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar?

mendilimde kan sesleri...

[edip cansever]

-edip abi beni bağışla, 

ahmet abi kusura bakma.-